ریویو : آرمین نوروزی

آلبوم تازه توبین می‌توانست در قالب همان آلبوم قبل handful of dust ارائه شود. کاملا مشخص است که قطعات هر دو آلبوم در بازه زمانی یکسانی ساخته و پرداخته شده‌ است. شاید به همین خاطر است که هر دو آلبوم را به فاصله چندماه از یک‌دیگر به انتشار رساند.

در Long Stories توبین همچنان تمرکزش را صرف خلق فضا و اتمسفر منحصر به‌فرد خود کرده و البته که در انجام این کار موفق بوده است.

آلبوم با one shy morning شروع نسبتا کوبنده‌ای دارد. المان‌های ریتمی نظیر پرکاشنز کم اما به‌جا و موثر به‌کار گرفته شده‌اند. قطعه Full Panther مانند تکه پازل به‌جا مانده‌ای از مجموعه قبل می‌ماند. ملودیِ سینت‌پد ماژور و تُن‌هایی که در ‌پس آن سوسو می‌کنند، همه‌گی قطعه velvet owl را یادآوری می‌کنند. همین تعاریف شامل حال Sounds like moths هم ‌می‌شود. قطعه به‌قدری آشناست که انگار، بخشِ شنیده‌نشده‌ی‌ افتتاحیه باشکوه آلبوم قبل یعنی On a hilltop sat the moon بوده است.

یکی از قطعات شنیدنی و ماندگار آلبوم Red Moon است که با آن اتمسفر تاریک و دهشتناکش، تمام احساسات شما را به چنگ می‌گیرد و در حالی که سکان هدایت قطعه به آرپیج‌ملودیِ آرامی سپرده شده، جیغ‌های سینتی عجیب‌و‌غریبی از چپ و راست به گوش هجوم می‌آورند، اصواتی که به اتمسفر آرام و مساعد قطعه، خوی درّنده و غریبی را اضافه می‌کند. از اواسط قطعه ضربات اسنیر ریورس‌شده، جوش و خروش آن را بیشتر می‌کند تا ناگهان همه‌چیز در سکوت مطلق فرو می‌رود و شما با انبوهی از افکت‌های نامتعارف دیجیتال به حال خود رها می‌شوید.

بیس‌ کامپرس شده قطعه Feed مثل هیولای بی‌شاخ و دمی می‌ماند که توبین آن را از بند رها کرده تا آزادانه بغرد و نعره ‌بکشد. هیولایی که انگار به دنیای ISAM تعلق دارد.

قطعه هم‌نام با آلبوم در این‌جا مثل تونلی‌ست به دل لحظات پایانی و هیجان‌انگیزِ این منظومه‌ی صوتیِ گوش‌نواز. قطعه Dust for a duster امضای ساوندآرتیست خوش‌قریحه و صدالبته زبردست برزیلی‌ست که بار دیگر پشت ساز موردعلاقه‌اش، درامز، نشسته و مخاطب قدیمی‌اش را به‌گرمی بدرقه می‌کند.