ریویو : آرمین نوروزی

جیمز بلیک James Blake پسر همیشه غمگین و شکست عشقی خورده موسیقی الکترونیکِ اهل انگلستان که بخش عمده ای از شهرت خود را مدیون اینترنت و رسانه Pitchfork است، پس از سه آلبوم بلند نسبتا موفق که با همکاری پرودوسرهای مطرحی نظیر Rick Rubin و Justin Vernon فرانتمن و خواننده گروه Bon Iver شکل گرفت، اکنون با چهارمین اثر بلند خود، متاع تازه ای برای اوردوز عاطفی طرفداران پر و پاقرصش، در سال جدید فراهم کرده است.
او از آلبوم اولش در سال 2011 که James Blake نام داشت، تا به امروز، با اسامی بزرگی در عرصه موسیقی پاپ جریان اصلی همکاری داشته و به واسطه این همکاری ها، به استایل های متفاوت موسیقی از هیپ هاپ و آر اند بی تا راک سرک کشیده است. برای اشاره به مهم ترین این همکاری ها می توان از Beyonce, Kendrick Lamar,Drake و Frank Ocean نام برد.

بلیک پیش از آلبوم اولش، به عنوان یک دی جی/پرودوسر در سبک های UK Garage و Dubstep شناخته می شد، اما این برای او کافی نبود و قصد داشت تا شیوه رادیکال تری را در آهنگسازی در پیش گیرد. بدون شک مهارت او در نواختن پیانو و ساختن نغمه های عاشقانه در موفقیت او بی تاثیر نبوده است. او با تکیه بر آکوردهای پیانو یا کیبورد به عنوان شاخصه اصلی و صدای غم آلود، خسته و اغلب ترانسپوز شده خود به عنوان یک وکالیست، شالوده اصلی قطعات خود را شکل داد و بعد با انواع و اقسام افکت ها، آن ها را دستکاری کرد و ترکیب این المان ها با ضرباهنگ های فیوچریستیکی گلیچ و داب استپ، فرمول جالبی را پدید آورد و بلیک را به فرم مینیمالیستی دلخواهش نزدیک کرد. مشکل از جایی شروع شد که او روی این فرمول پافشاری کرد و پس از استقبال مخاطبانش از ترانه های غمگینش، دست به بازتولید آثار خود از نظر ساختار و محتوا زد.

آلبوم تازه اش Assume Form که لیبل انگلیسی Polydor آن را به انتشار رسانده، از جنبه هایی، نسبت به آثار قبلی بلیک، متفاوت است. رویکرد لیریکالی جدید (این که کمتر از زمین و زمان شکایت می کند و خوشحال تر است) در وحله اول، و گرد آوری ایده ها و استایل های متنوع و آرتیست های مرتبط با آن، از دیگر تفاوت های این آلبوم است. برای مثال حضور چشمگیر Metro Boomin پرودوسر مطرح این روزهای دنیای هیپ هاپ و ترپ و یا Travis Scott رپر و پرودوسری که پشت یکی از پرفروش ترین آلبوم های سال گذشته در آمریکا یعنی Astroworld بوده و اتفاقا بلیک هم در آن حضور داشته و قطعه ای را در کنار Stevie Wonder افسانه ای اجرا کرده است. و یا بهره بردن از صدای وکالیست های دیگر مانند Moses Sumney و Rosalia تلاش هنرمند برای تجربه موقعیت های جدید در موسیقی را نشان می دهد.

شاید بهتر باشد این بار از قطعه آخر آلبوم Lullaby For My Insomniac شروع کنیم چرا که هارمونی های چندلایه وکال و گوشه چشمی که در اجرای آن به عناصر موسیقی کلاسیک معاصر دارد، بسیار هوشمندانه است. فضاسازی امبینت بلیک با ارگ کلیسایی که در قطعه نواخته می شود، اتمسفری عمیق و دوست داشتنی را خلق می کند.
قطعه Power On با وجود ضعف هایی ریتمی، یکی دیگر از نمونه های خوب هارمونی وکال در آلبوم است و خبر خوب این که از فالستو خواندن جیمز بلیک هم خبری نیست.
قطعه Don’t Miss It که قبلا به عنوان یکی از تک آهنگ های آلبوم منتشر شده بود، فضایی مشابه با آثار سابق هنرمند دارد. وکال همچنان ترانسپوز می شود و ترانه غمگینی به وسیله آن اجرا می شود که وجهه ایگوئیستی بلیک را نمایان می کند. جالب است بدانید که در این آلبوم 136 بار از کلمه “I” یا همان “من” استفاده شده است!
بلیکِ 30 ساله که تجربه همکاری با RZA رپر گروه افسانه ای Wu Tang Clan را در آلبوم Overgrown داشته، این بار هم با دعوت از Andre 3000 برای حضور در قطعه Where’s the Catch ثابت می کند که به هیپ هاپ اولدسکول تعلق خاطر دارد. رپر سابق دو نفره Outkast ورسی یکدست و متمرکز را ارائه می دهد و جیمز بلیک هم با سمپلینگ پیانو و کیک 4/4 روان و ساده ای که طراحی کرده، فضای قابل قبولی را برای درخشش آندره فراهم می کند. بخش دوم قطعه اما به خوبی بخش اولش نیست و آن را از مسیر درستی که در آن قرار داشت، خارج می کند.

همکاری با Travis Scott و Metro Boomin در قطعه Mile High آن طور که باید، انتظارها را برآورده نمی کند. ساختار قطعه کاملا مشابه با قطعه های رایج Trap در طول این سال هاست و از آن فراتر نمی رود. صدای Autotune شده اسکات، با فضای کلی آلبوم همخوانی و هماهنگی ندارد، هرچند که قابلیت فتح قله های بیلبورد و چارت های رادیویی، به عنوان یک قطعه مستقل را داراست.
بر خلاف حضور نا امید کننده اسکات، این Moses Sumney است که در قطعه خوب Tell Them خودنمایی می کند. مترو بومین که در این جا هم مسئولیت ساختن Beat را بر عهده داشته، با بیس های کلاب-پسند، کیک های کوبنده و ضربات رگباری های هتس تریپلت، استایل خود را پیاده می کند، اما این بلیک است که با ملودی های جذابی که اضافه کرده، به قطعه جان می بخشد. استفاده از ساز زهی و عناصر موسیقی لاتین مثل ضربات ریتمیک دست به عنوان بریج و پاساژ در قطعه، از نکات مثبت آن است.

عناصر موسیقی لاتین در قطعه Barefoot In The Dark هم وجود دارد. جایی که Rosalia ستاره موسیقی نئو-فلامنکو به عنوان خواننده مهمان در آن حضور دارد و دوئت فوق العاده جذابی را با بلیک رقم زده است.
قطعه Can’t Believe The Way We Flow یکی از برحسته ترین کارهای بلیک به عنوان یک دی جی/پرودوسر در آلبوم است. او در این جا نیز به تکنیک سمپلینگ روی آورده و یکی از قطعات درخشان دهه هفتاد از The Manhattans را برای این کار استفاده کرده است. اجرای بلیک به عنوان وکالیست در این قطعه خیره کننده است و با حفظ توازن بین قطعه اوریجینال و اجرای تازه، توانسته تا به یک ساختار مدرن و با کیفیت از موسیقی Soul دست پیدا کند.