پرچمداران موسیقی IDM از نسل طلایی دهه نود، ترکیب دو نفره اِد هندلی و اندی تِرنر و نام خاطره ساز Plaid. یاران وفادار لیبل Warp با دهمین آلبوم بلند استودیویی‌شان Polymer به اصل خود رجوع می‌کنند و روح الکترونیک سرزنده بریتانیایی را به همراه می‌آورند. پلِید همان رویکردی را در پیش می‌گیرد که در سه دهه اخیر، از آن بهره‌مند بود. یعنی حفظ توازن بین سادگی و پیچیدگی. ملودی‌های ساده و طراحی صدای برآمده از مود شوخ‌طبعانه و مشنگ در جوار ریتم‌های چندلایه و آشوبنده. هندلی و ترنر با هوشمندی توانسته‌اند تا همواره روح انسانی را هم در فضای انتزاعی آثارشان به‌جریان درآورند. آن‌ها با به‌کارگیری اصوات ارگانیک و سازهای زنده، نه‌تنها از ضمختیِ ذاتی دنیای فرمالیستی IDM می‌کاهند، که به برداشتی بالغانه از رویارویی تکنولوژی و طبیعت می رسند.

آلبوم Polymer به جرأت بهترین آلبوم پلید در یک دهه اخیر است؛ تجربه‌ای به‌مراتب بهتر از مجموعه دَرهم‌و‌برهم The Digging Remedy که سال 2016 آن را عرضه کردند. وقتش رسیده بود تا از آن فرمت الکترونیک‌ پاپی آغشته به نوستالژی‌بازی‌های دهه نودی فاصله بگیرند و اثری یکپارچه و یکدست خلق کنند. همینطور هم شد. آلبوم جدید بیش از هرچیز به اینداسترایل تکنو نزدیک است اما با پروداکشنی پرمایه که ذهن شنونده را نیز به چالش دعوت می‌کند.

قطعه Maru که به عنوان اولین تک آهنگِ آلبوم پخش شد، از قطعات به‌یاد‌ماندنی و جزو نقاطِ قوت آلبوم نیز به‌شمار می‌رود. ضربات سهمگین و چسبناک Kick توأمان با Claps و Snare لو پیچد و خارج از فرم و جیغ مداوم صدای صنعتی در پس زمینه در تجربه شنیداریِ اول، ترسناک به نظر می‌رسد، تا اینکه با امبیانس گرم و آرپیج ملودی معصومانه و دلنشینی پشتیبانی می‌شود.

یکی از نمونه‌هایی که کیفیت تکنیکی پلید را به‌رخ میکشد قطعه Los با دو کسری میزان متفاوت و کورد پراگرشن غیرمنتظره‌اش است. استفاده از تکنیک آستیناتو نشان از درک درست پرودوسرهای انگلیسی از Groove دارد.

محوریت بیس‌لاین‌های لو اند و استایل رقصی ضرباهنگ‌ها در دو قطعه All To Get Her و Meds Fed آن‌ها را در قلمروی درام اند بیس و الکتروکلش قرار می‌دهد.

دو قطعه Ops و Dancers جزو آثار مید-تمپو و اتمسفریکی هستند که نمونه‌های مشابهشان را در آلبومهای اخیر پلید شنیده بودیم. سینت‌لاین‌های گرمی که به‌مرور تارهای در‌هم‌تنیده‌ی ضرباهنگ شلوغ پرکاشن‌ها را رنگ‌آمیزی می‌کنند. طراحی صدای با‌ظرافت و استفاده از هارپ (یا صدایی مشابه به آن) به‌عنوان یکی از عناصر سازنده ریتم، از نکات قابل‌توجه این دو قطعه است.

در‌حالی‌که پلید با The Pale Moth و Praze به سراغ سازهای زنده نظیر گیتار و ماندولین رفته و با ملودی‌های مینیمالیستی، مود سانتیمانتال به خود می‌گیرد، قطعه Recall در نقطه مقابل آن قرار‌ می‌گیرد. قطعه‌ای مملو از غرش‌های دیجیتال و اصواتی مشابه به جیرجیر چرخ‌دنده‌های ماشین آلات صنعتی.

پلید در Polymer بار دیگر تلاش می‌کند تا از احساسات و تکنیک، به یک اندازه بهره ببرد. منتها این بار وجهه تاریک و ناسازگارش را بیشتر به چالش می‌کشد. دو پرودوسر انگلیسی این بار عناصر موسیقی انتزاعی دهه نود را در مسیر خوشایندتری به کار می‌گیرند و با تکیه بر تجربه و پیشینه بلند و بالای خود، دست به تجربه‌های تازه می‌زنند و جسورانه پیش می‌روند.