عظیم، سنگین، وحشی و خشن و صد البته بکر و طبیعی این ها از صفات بارز رکوردهای ریلی است. پیش از ورود کامپیوتر ها به استودیو و دنیای موسیقی همه چیز بر روی این رکوردهای زیبا و جذاب ضبط می شد. پیشینه ی ساخت رکوردر ها به سال ١٩٠٠ میلادی در اروپا و آمریکا باز می گردد، یکی دیگر از نشانه های اهمیت دادن مردمان این دو قاره به موسیقی. علاقه ی انسان به شنیدن و لذت بردن از موسیقی باعث شد تا مخترعین به فکر راهی برای ثبت همیشگی این هنر باشند، با این حال همین خواسته ی انسان باعث ایجاد انقلاب بزرگی در کل ساختار موسیقی طی چند دهه ی اخیر شد. فرایند ثبت یعنی ضبط صدا توسط گیرنده انتقال آن به یک منبع ماندگار و شنیدن بی نهایت این اثر توسط فرستنده. کمی قبل تر وقتی که ارتباط مهم تر از موسیقی بود در سال ١٨۴٧ الکساندر گراهام بل تلفن را اختراع کرد، وسیله ای که صدا را توسط سیم های انتقالی از مکانی به مکانی دیگر میفرستد شاید بتوان گفت که این اولین گام بشریت در فرایند ضبط صدا باشد. تنها یک سال بعد تماس ادیسون دستگاه فونوگراف را اختراع کرد اولین دستگاه رکوردر در جهان و جد امروزی گرامافون و Turntable ها، اما قصه ی ماشین های رکورد ریلی از سال ١٨٧٨ آغاز می شود. یکی از مهندسین هم دوره ی ادیسون به نام ابرلین اسمیت برای اولین بار با دیدن فونوگراف ادیسون ایده ی ماشین های ریلی را مطرح کرد البته این نظریه ی تقریبا چندین دهه بعد به شکل و شمایل امروزی تبدیل شد. آقای پلسن دانمارکی در سال ١٨٩٨ اولین دستگاه شبیه به ماشین های ریلی و جد رادیو ها را به نام تلگرافون اختراع کرد و دو دهه بعد دو مهندس آلمانی با ارتقا این دستگاه ماشین دیگری به نام دیلی تلگراف را اختراع کردند که برای اولین بار در آن از کاست استفاده شد، البته منظور من از کاست همین کاست های دوران کودکی ما نیست بلکه کاست هایی بودند با سیم های فلزی. جرقه ی فکری در سال ١٩٢٧ در ذهن مهندس روس بوریس رکولف زده شد تا با استفاده از پودر آهن در مواد صمغ گونه و فرایند کربونیزه شدن این ماده بر روی صفحات فلزی با استفاده از مغناطیس صدا را ثبت و همیشگی کرد!