ریویو : آرمین نوروزی

جانی نَش موزیسین پرکار این سال هاست که او را از پروژه سه نفره اش با Young Marco و Gigi Masin یعنی Gaussian Curve و سینگل به یادماندیشان Impossible Islands در سال 2014 و یا از همکاری اش با Suzanne Kraft در آلبوم Passive Aggressive به خاطر داریم. آثاری که به واسطه لیبل خودش Melody As Truth روانه بازار شدند و آثاری مستقل به شمار می روند.
سومین آلبوم شخصی (سولو) نش Make A Wilderness حاصل همکاری او با یک لیبل نوپا به نام Music From Memory است و این همکاری، نوید این را می داد که نش به دنبال تجربه ساختاری متفاوتی باشد. اما پس از شنیدن آلبوم، می توان ادعا کرد که او همچنان در مسیری که پیش تر در آن گام بر می داشت، حرکت می کند. موسیقی او همواره در چهارچوب فرمی و زیبایی شناسانه مشخصی تعریف می شود و رویکرد خالق اثر نسبت به موسیقی، در تمامی لحظات آن، ثابت است.
در آلبوم هایی که قبل تر از نش شنیده بودیم، تاثیر عناصر مشخصی به عنوان منابع الهام او، ملموس و قابل شناسایی بود. آلبوم تازه نیز از این قاعده مستثنا نیست. همان قدر که “سفر به کشور بالی” در شکل گیری آلبوم Eden نقش داشته، آثار نویسنده هایی نظیر Susaku Endo و Cormac McCarthy هم منجر به ساخته شدن Make A Wilderness شده است. نش سعی داشته تا منظره های خیال انگیزی که در نوشته های نویسنده های افسانه ای وصف شده را به زبان موسیقی ترجمه کند و از طریق گوش ها (چشم ذهن) فضاهایی را برای ما شبیه سازی کند که این تلاش به خودی خود، ستودنی است.
حال و هوای اتمسفریک قالب، بسیار دوست داشتنی است. نت هایی که با آرامش و وقار روی پیانو نواخته می شوند و حتی اصواتِ از قصد ناکوکِ سینت ها و صدای ویلون سل غمگین Janice Wong هم حریف آن ها نمی شود.
از همان قطعه Root جدال ملودی های گوش نواز نش و وانگ آغاز می شود و افتتاحیه ای هر چند کوتاه اما درخشان را رقم می زند. هر چه قدر که Decay پیانو در قطعه Shell افزایش پیدا می کند، جیغ نفس گیر اصوات (Tone) متالیک هم به رغم Velocity متغیری که دارد، شدت بیشتری می گیرد. فضاسازی مالیخولیایی نش در Perfume Dream اوج می گیرد. هارمونی های شسته رفته از قالب مینیمالیستی نش بیرون نمی زنند. به کارگیری پرکاشنز از جمله Glockenspiel در این قطعه، قابل توجه است.
رنگ آمیزی صداها در سه قطعه اول مجموعه، نسبتا مشابه است، تا به قطعه Flower می رسیم و پد امبینت گرم و چندلایه ای به جمع صداها اضافه می شود. در این جا از پیانو خبری نیست اما اصوات های متالیک همچنان وجود دارند.
ملودی ها در Trees Bearing Fruit کوتاه تر می شوند و در عوض صدای وکالیست Laura Giavon فضا را در بر می گیرد. آن چه حفره های این بین را پر می کند و به موسیقی عمق می بخشد، باز هم ویلون سل وانگ است.
بلندترین قطعه آلبوم Language Collapsed نزدیک به 10 دقیقه است و البته که زمان در آن نقشی تعیین کننده دارد. نش که با ظرافت صدای Glockenspiel ارتباط برقرار کرده، در این جا هم آن را به کار می گیرد ولی این بار از ریف های کش دار گیتار برای ایجاد هارمونی استفاده می کند. او بار دیگر، قدرت خود در فضاسازی Drone و طراحی بافت های متنوع صدا به رخ می کشد و در مهارِ ذهن شنونده در یک بازه بلند زمانی، موفق عمل می کند.