ریویو : آرمین نوروزی
اکسل ویلنر که با نام مستعار The Field شناخته می شود، از جمله هنرمندانی است که مسیر هنری خود را از ابتدا مشخص کرد و به آن پایبند ماند و از همان آلبوم اول یعنی From Here We Go to Sublime رد خود را روی موسیقی الکترونیک بر جای گذاشت. پس از آن، چهار آلبوم موفق دیگر را طی یک دهه روانه بازار کرد که شاید The Follower مهم ترین آن ها به شمار آید. حال پس از گذشت دو سال از آخرین تجربه، با ششمین آلبوم بلند خود Infinite Moment به عرصه موسیقی بازگشته است . اثر تازه هنرمند سوئدی لیبل Kontakt، مانند آثار پیشین او، در ردیف آثار مینیمال تکنو قرار می گیرد.
موسیقی ویلنر متکی بر خلق فضاهاست و گذر زمان در آن حس نمی شود. نام آلبوم تازه که “لحظه بی پایان” شاید بهترین ترجمه برای آن باشد، به خودی خود بیانگر همین موضوع است. این آلبوم، با درونیات شما کار دارد و قبل از آن که احتیاج به آنالیز داشته باشد، به یک جفت گوش برای لذت بردن نیاز دارد!
آلبومی سرشار از ضرباهنگ های آپ-تمپو و ملودی هایی که زیر حجمه امواج لوفای سینت پد های نرم و نویز های پس زمینه ویلنر گم می شوند اما همچنان راهی برای نفوذ به دل فضای اتمسفریک و بیرون آمدن از زیر سایه سنگین ریتم ها پیدا می کنند تا آلبوم را پیش ببرند.
قطعه اول آلبوم همان ساختار همیشگی آثار ویلنر را دارد. سینت پد نرمی از ریورب اشباع شده و به تدریج، کیک چهار چهارمی از دل آن بیرون می آید. در اینجا وکال کوتاهی هم سَمپِل شده و دستکاری می شود. همزمان با شدت گرفتن کیک، های هتس نیز، زنگ بیشتری به خود می گیرد و در ادامه، صدای آژیر مانندی، فضا را احاطه می کند.
تکنوی آپ ببت Divide Now از گرووی ترین قطعات آلبوم، یادآور قطعه Black Sea از آلبوم سال 2013 آرتیست Cupid’s Head است. ویلنر که استاد تغییر های ناگهانی ساختاری است، اینجا هم بعد از یک شروع سهمگین چهار-پنج دقیقه ای با یک پاساژ درام اند بیسی وارد فاز دیگری می شود که ضربات پی در پی پرکاشن در کنار نت های ماژور ملودی کوتاه و یکنواختی، نقش کلیدی را بر عهده دارند.
طولانی ترین قطعه آلبوم یعنی Hear Your Voice یک قطعه 6/8 است. سینت پدی که با شدت زیاد کامپرس شده، تمام مدت در آن جریان دارد. حتی زمانی که کیک ها متقف می شوند و مانند قطعه قبل جایشان را به ضربات پرکاشن می دهند، ویلنر با سینت پدهایش عقب نشینی نمی کند. هم زمان، دو لاین وکال، در زیر یکدیگر قرار گرفته اند و در حالی که انواع افکت ها روی آن ها اعمال می شود، این پَد ها را تحت الشعاع قرار می دهند.
دو قطعه Something Left Something Right و Who Goes There بیشتر بخش امبینت موسیقی The Field را تعریف می کنند. قطعه دوم Who Goes There با وجود اینکه از نظر زمانی، کوتاه تر از سایر قطعات مجموعه است اما از نظر ساختار ریتمیک، ملودیک و تنوع بافت های صدا، غنی تر بوده و مهم ترین تجربه شنیداری آلبوم به شمار می رود. بلند و کش دار بودن سمپل های وکال در ابتدای قطعه به تنهایی می تواند مود متفاوت قطعه را نمایندگی کند. چیدمان اجزای درامز به شدت حساب شده تر از سایر آثار ویلنر است و استفاده از سیمبال در آن، درخشان است. المان های تکنو به درامز و پرکاشن ختم نمی شود و شامل حال بیس لاین هم می شود، بیس از جای به بعد، تغییر رنگ می دهد و با جنس صدای اسید تکنویی، وارد ابعاد تازه تری می شود.
تکرار در موسیقی The Field یک انتخاب فرمی است و شاید مهم ترین المان آن محسوب شود. ویلنر با کمک این المان و با استفاده از پیچیدگی هارمونیک و ملودیک و بعضا با تکیه بر ساوند افکت ها ، به موسیقی اش عمق می بخشد و شما را در یک جهان چندبعدی مرموز، به حال خود رها می کند.
- SoundCloud drops ‘don’t sue’ clause from direct monetisation contract
- RECOMMEND TRACK : ArtSaves – My Autumn’s Done Come
0