ریویو : آرمین نوروزی

نهمین آلبوم بلند هنرمند برجسته کانادایی تیم هکر، یکی از معروف ترین و تاثیرگذارترین ساوندآرتیست های دهه اخیر موسیقی الکترونیک، Kanoyo نام دارد. سازنده شاهکاریی نظیر Virgins و Harmony In Ultraviolet ، بار دیگر لیبل مورد علاقه اش Kranky را برای پخش اثر تازه اش انتخاب کرده است. از مهم ترین وجه تمایز های موسیقی هکر نسبت به سایر آثار امبینت/درون، به ویژه در مقایسه با هم نسل هایش، نقش کلیدی سازهای آکوستیک و ساختار پربار ملودیک است، که بر ذهن خلاق و دید آئستتیک هکر صحه می گذارد.
آثار هکر به قدری چندلایه و عمیق است که می بایست با تمرکز کافی به شنیدن آن ها نشست. او فردی تجربه گراست و موسیقی اش را نه تنها به عنوان یک اثر شنیداری بلکه مانند یک پرفورمانس هنری تمام اعیار ارائه می دهد. هنگامی که به آلبوم هکر گوش می دهید انگار که در یک گالری نقاشی یا عکس پرسه می زنید یا به تماشای یک تئاتر اپرای پر زرق و برق نشسته اید. او با تکیه بر سازهای آکوستیک و ترکیب آن ها با انبوه شوگیز-ی اصواتِ بعضا ناهنجار دیجیتال، تصاویری را ارائه می دهد، که برخی از واژه “آخرالزمانی” برای توصیف آن استفاده می کنند.

پس از دنیل لوپاتین یا همان Oneohtrix Point Never دوست و همکار هکر (اشاره به همکاریِ آلبوم Instrumental Tourist) که در آلبوم R Plus Seven از المان های موسیقی آسیایی استفاده کرد، این بار آهنگساز کانادایی، به سراغ فرهنگ این محدوده جغرافیایی رفته است.
اثر تازه هکر حاصل کاوش او در موسیقی خاور دور بوده و مشخصا تحت تاثیر “گاگاکو” یکی از انواع موسیقی ژاپن است، که ریشه در قرن پنجم دارد و سده های متمادی در دربار امپراتوری کیوتو اجرا می شده. در نتیجه تعدادی از موزیسین های ژاپنی، که با نام Tokyo Gakuso شناخته می شوند، او را در ساخت این مجموعه یاری کرده اند. اما این نخستین بار نیست که هکر از المان های موسیقایی و فرهنگی کشور های دیگر استفاده می کند. او پیش از این، سابقه همکاری با آهنگساز فقید ایسلندی یوهان یوهانسون (که اغلب با موسیقی متن فیلم های Arrival و Theory of Everything شناخته می شود) و به واسطه او، گروه کر و ارکسترال ایسلند، در دو تجربه Virgıns و Love Streams را دارد. به نقل از هکر، یوهانسون مسبب آشنایی او با “گاگاکو” بوده است.

میکس سازهای آکوستیک در Kanoyo نسبت به دو آلبوم قبل، به مراتب چشمگیر تر است و بستر مناسبی را برای درخشش نوازنده های موسیقی کهن ژاپنی فراهم می کند. همین ویژگی، آن را از یک تجربه کنجکاوانه صرف در زمینه اتنوموزیکولوژی فراتر می برد.
حرکت روان سازهای زهی در قطعه افتتاحیه This Life و انسجام ارکسترال دقایق پایانی In Mother Earth Phase، هر دو به یک اندازه در ذهن شنونده رسوخ می کنند و در لا به لای سینت ملودی های زیبایی که هکر بدون هیچ نقصی آن ها را طراحی کرده، اتمسفری را پدید می آورد که از نظر احساسی ویران کننده است. تقابل المان های آب و آتش در تصویر جلد آلبوم، به خوبی فضای آن را وصف می کند.
قطعه In Death Valley از نظر سازبندی بسیار غنی است و طوری که اجزای پرکاشن در آن به کار گرفته شده، کم نظیر است. بافت های صدا در قطعه Keyed Out با هر کُرد پراگرشنِ لید سینت ها، تغییر رنگ داده و به خوبی در میکس جا باز می کنند. قطعه A Sodium Codec Haze از جیغ ملودیک-لاین های متالیک، اشباع شده و شباهت زیادی به قطعه ابتدایی یعنی This Life دارد و در میان قطعات آلبوم، زیاد چشمگیر نیست.
اکثر قطعات آلبوم طولانی هستند و بین هفت تا ده دقیقه زمان دارند. هکر با حوصله، جز به جز، جهان موصوف خود را کامل می کند و از شما دعوت می کند تا در عین شناور شدن در آن، متوجه هر تغییر کوچکی که در موسیقی اش رخ می دهد باشید. بهترین نمونه، قطعه Across to Anoyo است که تا یک ربع ساعت ادامه پیدا می کند. این قطعه که بدون شک طولانی ترین قطعه هکر تا به حال بوده است، در اکثر لحظات سیری تکاملی را طی می کند تا جایی که اجزای موسیقی شرقی کمرنگ می شود و شما را در از انبوهی از اکو و دیستورشن رها می کند.