ریویو : آرمین نوروزی

لینکوود Linkwood نام مستعار نیک مور، دی‌جی و پرودیوسر اهل اسکاتلند‌است که فعالیت خود را در قالب گروه دو نفره Linkwood Family در‌کنار Lindsey Todd گرداننده لیبل Firecracker آغاز کرد و با نخستین آلبوم بلند خود System در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان پدیده‌ای جدید در سبک دیترویت هاوس شناخته شد. سبکی که سال‌ها‌است با نام‌هایی مانند Theo Parrish و Moodymann عجین شده‌است. آلبوم System معجونی از جز، سول، دیسکو و دیپ‌هاوس بود که نیک مور با تسلط و اشراف کامل، از میان این سبک‌های متفرقه، به ترکیبی درخشان دست یافت و با ایده‌های نو و متفاوتش، به موسیقی خود کاراکتر بخشید.
با وجود‌‌ این‌‌که System سکوی پرتابی مناسب و نقطه‌ای مهم در زندگی فردی و کارنامه هنری مور به‌حساب می‌آید، تجربه دل‌چسبی برای او نبوده‌است، چرا که هنگام ساخت آن تمرکز کافی نداشته و از خروجی آن راضی نیست. شاید همین دلیل باعث شد که به همکاری خود با Prime Numbers خاتمه دهد و پس‌از وقفه‌ای شش ساله، در سال 2015، دومین آلبوم بلندش یعنی Expressions را به‌واسطه لیبل اسکاتلندی Firecracker به بازار عرضه کند.
آلبوم Expressions نسبت به System، یک تجربه متفاوت است. آلبومی که به‌گفته مور با یک MPC قدیمی ساخته شده است. مهم‌ترین تغییر فرمی شاید تعدد قطعات امبینت باشد. تلاش و تمرکز مور برای خلق این قطعات، ملموس و قابل‌توجه است.
رویکرد او نسبت به دیپ‌هاوس نیز همچنان خلاقانه و با‌سلیقه است و از یک ضرباهنگ ثابت فرا‌تر می‌رود.

قطعه Sonrise به‌عنوان قطعه آغازین آلبوم، مانند دروازه‌ای‌ است که به یک دنیای خیالی باز می‌شود. سینت‌پد با صدایی که انگار برآمده از Yamaha CS80 و تحت‌تاثیر آهنگساز بزرگ Vangelis است، ناخودآگاه موسیقی متن فیلم Blade Runner را تداعی می‌کند. روندی که در قطعه دوم Outside In با تم مشابهی ادامه پیدا می کند.
پس از دو قطعه بدون ضرب و آرام آغازین، قطعه Off Kilter با ضرباهنگ گرووی و بیس‌لاین دیسکوتکی از راه می‌رسد و مسیر آلبوم را تغییر می‌دهد.
نبض تکنوی نسبتا تند و تیز ۹ دقیقه‌ای Object در اختیار بیس‌لاین است. نت‌های در هم تنیده لیدسینت به موازات ضربات رگباری های‌هتس آن‌قدر فیلتر می‌شود تا با پد امبینت در پس‌زمینه یکی شود.
بار دیگر نوبت به اسکیت‌های امبینت می‌رسد. قطعه رازآلود و کوتاه Minus 12 و در ادامه Coral با سمپل صدای آب که نت‌های آرپیج‌شده سینت، در آن شناور هستند.
قطعه Tier 5 تحت‌تاثیر فضاسازی قطعه قبل است و شبیه به یک موسیقی ‌که از زیر آب شنیده می شود. قطعه ای با ساختار ساده که به داب‌امبینت Reef Walking ختم می‌شود.
ضربات پراکنده کیک و صدای کش‌دار های‌هتس لو-پیچ‌شده در کنار افکت‌های عجیب و بیس‌لاین حجیم قطعه Reef Walking، حال و هوای داب‌تکنو‌های دهه ۹۰ را احیا می‌کند.
مور در قطعه Expressions سرانجام دیپ‌هاوس آپ-بیت سرحال و رقصی خود را ارائه می‌دهد. آکورد‌های ماژور در ترکیب با کیک و بیس مفرط و خستگی‌ناپذیر، یک تجربه دیسکوتکی ناب را رقم می‌زند.
قطعه Sigma3 مانند تونلی تاریک میان دو قطعه رقصی انتهای آلبوم است که فضای شخصی‌تری دارد و با درامز ضدضرب و کم‌رمق، تب و تاب قطعه قبل را به کل از بین می‌برد.
بیس‌لاین فانکی Ignorance is Bliss آتش خاموش‌شده Expressions را دوباره روشن می‌کند و استرینگ‌پدها، آن را به یک هاوس شیکاگویی تمام‌اعیار تبدیل می‌کند که دنس‌فلور‌ها، آن را فرا می‌خوانند.
آلبوم Expressions همان‌گونه که منحصر به‌ فرد آغاز می‌شود و خلاقانه ادامه پیدا می‌کند، به یک پایان‌بندی درخشان هم نیاز دارد. هاوس مالیخولیایی Love Lost نه‌تنها انتخاب مناسبی برای پایان‌بندی آلبوم بوده بلکه به‌عنوان یکی از بهترین آثار نیک مور تا به امروز شناخته می‌شود. او با درام‌لاینی هیپنوتیک که در ابتدا شامل برخورد صدای تام‌ها به‌واسطه delay نرمی می‌شود، پایه و اساس ساختمان قطعه را شکل داده و در عین حال با داب‌کورد‌های کوتاه و پیوسته و ریورباسیون زیاد، به قطعه عمق می‌بخشد و فضایی خلق می‌کند که، تا مدتی پس از اتمام آلبوم، همچنان در ذهن باقی می‌ماند.