سال ۲۰۱۵ بود و دی جی ست میکاچو یا همان میکا لِوی در بویلر روم لندن، که حالا نام خودش را به عنوان یک آهنگساز فیلم درجه یک به واسطه ساخت موسیقی متن مالیخولیایی و عجیب فیلم کابوس وار
Under the Skin
ثابت کرده و به جهان شناسانده بود. دختر جوانی به عنوان خواننده در آن ست میکا را همراهی می کرد که صدای نه چندان پخته ولی منحصر به فرد و گیرای او بسیار به چشم آمد و آن ست را خاطره انگیز کرد. آن دختر کسی جز ترزا نبود
آلبوم
Devotion
که توسط لیبل
Domino
به انتشار رسیده است، حاصل همکاری مجدد ترزا و میکا لوی است و به واسطه ویژگی های استتیک و فرمی، شمایل یک اثر آنتی-پاپ مدرن را داراست.
میکا لوی بریتانیایی به عنوان پرودیوسر هر یازده قطعه آلبوم، سعی داشته تا با ادغام المان های موسیقی الکترونیک، ایندی و آر اند بی و بیرون کشیدن نقطه ای مشترک از دل تناقض های موجود میان موسیقی تجربی و عامه پسند، شکل تازه و نامتعارفی از پاپ را وارد موسیقی جریان اصلی کند. مسیری که از سال ۲۰۱۳ با آلبوم کوتاه
I’m Not Dancing
آغاز کردند و با آلبوم جدید به پختگی رسیدند
آن چه ترزا و لوی در آثار خود روی آن اصراری نمی ورزند “کمال گرایی” است. همه چیز در
Devotion
ساده پیش می رود و بعضا تصادفی و حاصل تجربه گرایی فردی است. مینیمالیسم قالب بر مجموعه از ساختار موسیقایی آن فراتر رفته و شامل حال لیریک های ترزا نیز می شود و بر تعاریفی که از مفاهیم مختلف مانند عشق و روابط انسانی ارائه می دهد تاثیر گذاشته است.
از قطعه دلنشین ابتدایی آلبوم
Fine Again
شروع می کنیم. ترزا بدون اینکه ابایی از فالش شدن یا نشدن صدایش داشته باشد، مهارت های خوانندگی خود را به چالش می کشد و این جسارت و سادگی، دوست داشتنی و واقعی است و با وجود تنظیم غیر عادی لوی، آن را به تجربه ای ملموس بدل می کند. لا به لای ورس و کرس ها مکث های غیرمنتظره ای را تجربه می کنیم که سکته ای به تمام اندام موسیقی وارد می کند و همه چیز را دوباره شکل می دهد. ترزا با تسلط کامل سکان هدایت آن را بر عهده دارد و نبض مخاطب را در دست می گیرد.
قطعه
Do You Know
از یک ملودی هیپنوتیک تشکیل می شود که در برابر بیت 2/4 تریپ-هاپی قرار دارد و ضرباهنگی انتزاعی ایجاد می کند که با وکال ملایم ترزا تلطیف می شود.
از رویاپردازی های رومانتیک ترزا در لابه لای ریف های پیانوی لو-فای قطعه
Gladly
که بگذریم، به هیاهوی درام ماشینی
Holding On
می رسیم که سینت پد نرمی آن را تعدیل می کند.
قطعه
Affection
جادوی کار لوی و ترزا را بیش از پیش مشخص می کند. تمام قطعه از تنها یک کورد پیانو تشکیل می شود و به ترزا اجازه خودنمایی می دهد و پرودیوسر به وسیله افکت های صدا و دستکاری و سمپلینگ وکال، فضاهای خالی موجود در موسیقی را پر می کند.
قطعه
Basic Need
با یک پرلود پر سر و صدا و حجیم آغاز می شود با وارد شدن درام لاین و وکال مسیری متفاوت نسبت به ثانیه های آغازینش بر می گزیند.
فلوی هیپ هاپی ترزا و افکت اتو-تیون روی صدای او در قطعه
Guilty
مشخصا یادآور اثار
trap و nu-school hiphop
در سال های اخیر است. فضاسازی اتمسفریک لوی با آن گیتار ریف های دیستورت شده و سرزنده اش، شمایل متفاوتی از این سبک را ارائه می دهد.
قطعه
Devotion
تنها هم خوانی آلبوم با یک هنرمند دیگر است. کوبی سی خواننده مرد انگلیسی در این قطعه ترزا و میکا را همراهی کرده است، هرچند همچنان ترزا است که بیشتر بار وکال را بر دوش می کشد. نت های استاکاتو پیانو و صدای خام پرکاشنز در کنار ضربات چسبنده درامز به گوشت و استخوان شنونده نفوذ می کند و اندوه موجود در صدای هر دو خواننده، فضا را سنگین تر می کند.
آنچه آلبوم
Devotion
را حائز اهمیت می کند تکثر ایده های فرمی است که شاید به نظر در یک اثر مینیمال جمع و جور نمی گنجید اما لوی و ترزا با حفظ قواعد استتیک و ظرافت های موجود در سبک، به خوبی از پس آن بر آمدند و با تزریق ایده های خود به اثر، کلاژی رنگارنگ خلق کردند که پتانسیل جابجا کردن مرز های موسیقی پاپ را دارد.
https://www.residentadvisor.net/reviews/22855
- Nicolas Jaar issues 2015 LP, Pomegranates, on vinyl for the first time. The double LP, out today, has also been remastered.
- Moog discontinues Moogerfooger line after two decades. The suite of analogue pedals will be retired once remaining parts are exhausted.
0