پرودوسر، آهنگساز و نوازنده برزیلی Amon Tobin هشت سال پس از آلبوم موفق ISAM با آلبوم بلند دیگری بازگشته تا سال 2019 را تبدیل به سالی ویژه برای مخاطبان دیرینه موسیقی الکترونیک کند. آرتیست قدیمی لیبل انگلیسی Ninja Tune و صاحب لیبل Nomark را اغلب با صدای منحصر به‌فردِ پرکاشنز و ساوندافکت‌های عجیب و غریبش به‌یاد داریم. با بیت‌های درام اند بیس دهه‌ی نودی تحت‌تاثیر Squarepusher و بریک‌بیت‌های میدتمپو با چاشنی جز در اوایل قرن 21. با فضاسازی‌های بی‌همتای سینمایی و موسیقی‌ متن فیلم‌ها و ویدئوگیم‌ها، از Taxidermia تا Splinter Cell.

و البته، با چیدمان مسخ‌کننده و باشکوه صحنه در اجراهای زنده‌!

دور از ذهن نیست که آلبوم 2007 او Foley Room در فهرست آثار کلاسیک و ماندگار موسیقی الکترونیک جای بگیرد. ایده‌های ناب و پروداکشن قویِ آلبوم ، آن را از نظر کیفی در بالای کارنامه امان توبین قرار می‌دهد. اتفاقی که به طرز شگفت‌انگیزی در ISAM تکرار شد. آلبوم 2011 از نظر تکنیکی، حرف زیادی برای گفتن داشت. اما انگار تمامِ ذهن پرودوسر، به وجهِ فنی و طراحی عجیب صداها منعطف بود و باوجود ستایش فراوان، به پاشنه آشیل آن تبدیل شد.

اکنون، درحالی که 23 سال از عمر فعالیت امان توبین در عرصه موسیقی می‌گذرد، یکی از مهم‌ترین و کاریزماتیک‌ترین آلبوم‌های خود را روانه بازار می‌کند.

آلبوم Fear In A Handful Of Dust که نامش را از مصراعِ شعری از تی اس الیوت وام گرفته، همان‌گونه که از تصویر جلدش پیداست، فضای تیره و تاری دارد. فضایی شبیه‌به جنگلی تاریک با انبوهی از درخت‌ها و گیاه‌های جورواجور.

چیزی که بعد از شنیدن دو سه قطعه ابتداییِ آلبوم، برایتان مشخص می‌شود، این است که خبری از هجمه درام‌لاین‌های داب‌ستپ و درام‌اند‌بیس نیست و بیشتر با مود و امبیانس سر و کار داریم. البته که Glitch همچنان از عناصرِ جدایی‌ناپذیر موسیقی توبین است.

اما تنها لحظات ریتمیک این آلبوم را دو قطعه Three Different Hat Sizes و Vipers Follow You شکل می‌دهند و باقیِ دقایق، صَرف ماجراجویی در دنیای الکتروآکوستیکِ هنرمند، برای استخراج عصاره انواع و اقسام صداها می‌شود.

افتتاحیه آلبوم On A Hilltop Sat The Moon حقیقتن باشکوه است. توبین مانند خیاط چیره‌دستی که نخ و سوزن را از میان الیاف پارچه عبور می‌دهد، ملودی‌هایی که با کالیمبا و پیانوی الکتریک نواخته شده‌اند، از زیر یک‌دیکر بیرون می‌کشد و روی هم جای می‌دهد. او به میزانی از پخته‌گی دست‌یافته‌ست که می‌تواند قطعه‌ای با این مشخصات را از افتادن به فرطه آوانگاردیسم تصنعی و متظاهرانه نجات دهد. در ادامه، قطعه Vipers Follow You با ضرباهنگ تندتر و صدای سیتار، که با افکت کبینت پوشیده شده، حال و هوایی اگزوتیک به‌ اثر می‌بخشد. نقش کلیدی اما با سازهای کوبه‌ای‌ست که با تنظیمی هوشمندانه و باظرافت، در خدمت ملودی‌ها قرار گرفته است.

قطعه Freeformed در راستای ذائقه‌ی سینماییِ توبین پدید آمده‌ و با بلیپ و بلوپ‌های دیجیتال، فضاهای خالی را پر می‌کند. در ادامه Pale Forms Run By به نسخه پیشرفته‌تر قطعه اول می‌ماند که با افکت‌های 8بیتی آراسته شده است. امواج گرم سینت‌پد و ساوندافکت‌های فیوچریستیکیِ قطعه Heart of the Sun که با سینتِ وینتیج Mellotron نواخته شده، یادآور الکترونیک نوظهور دهه‌ی هفتاد و آثار هنرمندانی نظیر Tangerine Dream یا Klaus Schulze است.

موتیف قطعه Velvet Owl مانند کِرمی در گوش، رخنه میکند. توبین هم با دستکاری آن، این ماشین غول‌آسا را پیش می‌برد. زنگِ  سینت‌بیسِ نویزی و شلوغ، روی کسری‌میزان 3/4م ، یک والتز امروزی و نامتعارف را پدید می‌آورد.

از ترکیبِ  زیبای سازهای زهی و وکال دیستُرت و غرق در ریوربِ  قطعه Fooling Alright که بگذریم، به دوئل سینت‌لاین بی‌قرار و پیانوی موقر Milk Millionare می‌رسیم، که از نظر مدت‌زمان، کوتاه‌ترین قطعه این مجموعه را تشکیل می‌دهد.

توبین در انتها با بوق‌های سرسام‌آور Three Different Hat Size سعی دارد تا استرس خفیفی به شما وارد شود، اما در‌ نهایت، با امبینت آرام و مهارشده‌ی قطعه Dark as Dogs به‌خوبی بدرقه‌تان می‌کند.

تمام تکه‌ها و نت‌های بکار رفته در قطعات، قابل تفکیک‌ و به‌صورت مجزا دارای ارزش زیبایی‌شناسانه هستند. چنین چیزی، تنها با اجرای خوب و پرداخت درست در پروسه میکس توسط ساوند‌آرتیستی وسواسی و دقیق رخ می‌دهد. خوشا به حالِ شنونده‌ی شکیبا و با‌حوصله که می‌تواند در لابه‌لای این ساوندسکِیپ‌های گوش‌نواز -و همچنان آبستره و رازآلود- پرسه بزند و از این سفر لذت ببرد.