ریویو : آرمین نوروزی

شان بوث و راب براون، دو ذهن خلاق پشت پروژه موسیقایی Autechre، به تازگی مجموعه‌ای از لایوست‌های ضبط‌شده در تور آمریکای شمالی خود در سال ۲۰۱۵ را گردآوری کرده‌اند و در قالب یک آلبوم/کامپیلیشن متشکل از ۲۸ اجرای زنده یک ساعته با نام AE_LIVE با همکاری لیبل نام آشنای Warp منتشر کرده‌اند و از آن‌جا آلبوم از نظر زمانی، طولانی‌ است، فقط به صورت نسخه دیجیتال و بر روی سایت آن‌ها به فروش می‌رسد.
در این نوشته، فقط یکی از این ست‌هت مدنظر ماست. ست شهر اشویل Asheville.
قبل از هرچیز باید ذکر کنم که شروع این ست ۵۵ دقیقه‌ای، شامل یکی از عجیب‌ترین اینتروهایی‌ است که تا به حال در یک اجرای زنده شنیده‌‌ام.
باوجود این‌که اعداد، یکی از مهم‌ترین عناصر موسیقی Autechre است، شان و راب به فرمولی دست‌ یافته‌اند که در آن «زمان» را به مفهومی پیش‌پا افتاده‌ تبدیل می‌کند. برای این دو نفر، هیچ چیز مهم‌تر از تعدد ایده‌ها و پرداختن به این ایده‌ها نیست و همانطور که پیداست، زمان حریف خوبی برای طوفان ایده‌های آن‌ها نیست. هیچ‌ چیزی در این ساختار موسیقایی، تکراری نیست. هیچ‌ چیز ثابت نیست و مدام در حال تبدیل شدن به چیز دیگری است. شاید صداها به آثار قبل Autechre شباهت داشته باشد، اما همچنان می‌توان ادعا کرد که همان صداها، از نظر پردازش، در بالاترین درجه کیفی قرار دارند. این یک rave افسارگریخته و آوانگارد است.

در ابتدا یک الگوی ملودیک ساده که به هیچ‌وجه خودنمایی نمی‌کند بر روی یک سینت‌سایزر اجرا می‌شود و سپس نبض جریان را به ریتم ناپایدار و شلوغ واگذار می‌کند. ناگهان نویزهای دست‌کاری شده از چپ و راست هجوم می‌اورند و آن‌قدر به‌وسیله بیس‌لاین انتزاعی تحریک می‌شوند تا با فشار هرچه بیشتر به گوش شنونده پرتاب شوند. شاید به‌خاطر انبوه نویز‌ها فکر کنید که ملودی در حال درجا زدن است و درست شکل نمی‌گیرد. اما واریاسیون‌ها به دقت روی ملودی‌ها اعمال می‌شوند و آن‌ها را تازه و زنده نگه می‌دارند. پس فریب ظاهر گول‌زننده اصوات glitchy را نخورید.

هر چه از اوایل ست فاصله می‌گیریم، نقش بیس لاین پر رنگ‌تر می‌شود. بیس لاینی که از دقیقه ۲۰ اضافه می‌شود به قدری گرووی و فانکی است که فاز قطعه را به سمت موزیک اسید و لیکویید فانک می‌برد. در عین حال شدت دیستورشن بیس به حدی افزایش پیدا می‌کند که با هیچ چیز مثل ضربات کوبنده کیک و تاچ‌های رگباری راید تلطیف نمی‌شود.
یکی دیگر از شهرت‌های Autechre ملودی‌های کچی و منحصر به‌فرد آن‌هاست که از آرشیو دهه نود آن‌ها، نمونه‌های درخشان و به یادماندنی زیادی را به‌خاطر داریم. اواسط ست اشویل، به همان مقدار که با تغییر تمپو و کسری میزان مواجهیم، با تنوع این ملودی‌های گوش‌نواز هم سر و کار داریم.
پایین تر آمدن تمپو در یک سوم پایانی ست به معنای ساده‌تر شدن کار نیست و فقط دست راب و شان را برای به رخ کشیدن مهارت‌های تکنیکی خود در اجرا و DJ-ing باز می‌گذارد. نبوغی که این دو هنرمند در پیش بردن ست از خود نشان می‌دهند، مثال‌زدنی‌ست و تجربه و پختگی زیادی را در خود جای می‌دهد. ست در تمام لحظات غیرقابل پیش‌بینی و پر از سورپرایزهای ریز و درشت است ولی با این حال یک‌دستی خود را حفظ می‌کند.

اگر موسیقی Autechre را برای شنونده‌ای که هیچ پیش‌زمینه و آشنایی نسبت به آن ندارد پخش کنید، واکنشش مواجهه غیرمنتظره با دریای طوفانی و مشوشی از اصوات خواهد بود که استتیکی غیرعادی و پس زننده‌ دارد؛ چرا که با پیش‌فرضی که از چگونگی پیشروی ملودی و ریتم در یک اثر موسیقایی دارد، همخوان نیست.
اما موسیقی Autechre تجربه ناپیدا‌هاست. تجربه حسی فوق العاده‌ای‌ که فقط با خودش معنی پیدا می‌کند. موسیقی که سازندگان خلاقش با هر قطعه، شهامت شما را برای روبه‌‌رو شدن با وجه تاریک درونیتان به چالش می‌کشند.
باید با این سفینه همراه شد و از دست‌فرمان فرمانده‌های آن لذت برد. تنها بعد از این که به آن‌ها اعتماد کنید، از این سفر لذت خواهید برد.