داود ال هلالی “Dauwd” سال گذشته پس از شش سال حضور پراکنده در صحنه موسیقی الکترونیک به واسطه تک آهنگ ها و آلبوم های کوتاه (EP) سرانجام نخستین آلبوم بلند و رسمی خود را روانه بازار کرد.
پیش از این Dauwd را به عنوان یک آرتیست هاوس و لو-کی می شناختیم که حال و هوای رقصی و کوبنده آثارش فضای کلاب های برلین را هم پر کرده بود. در “Theory of Colors” اما با بُعد دیگری از کاراکتر Dauwd به عنوان یک آهنگساز روبرو هستیم. با زوایای تاریک تری از ذهن آرتیست که به واسطه مجموعه ای از صداها که با وسواس خاصی طراحی و در کنار هم چیده شده اند، به گوش ما می رسد.
بله، اینجا هم بیت های رقصی مانند “Analogische Memories” یا “Glass Jelly” هستند که متکی بر شعبده بازی های Dauwd بر روی اسباب بازی های آنالوگی اش باشد; اما آنچه این اثر را بیش از پیش متمایز می کند قطعات امبینت آلبوم مانند “Murmure” هستند که مبتنی بر فضاسازی و خلق جزئیات است، از اگزوتیسم موجود در آلبوم می کاهد و آن را به تعادل می رساند. البته که Dauwd در طول چهل دقیقه آلبوم، تمام مدت، دقت و ظرافتش در اجرای این ویژگی ها را به رخ می کشد و با چیره دستی، شما را به جهانی که خلق کرده گره می زند.
آلبوم با سینت پد های گرم “Macadem Therapy” آغاز می شود و با بیس تر و تمیزی آراسته می شود، خیلی زودتر از آنچه فکر می کنید با گروو پرکاشنز اش همراه می شوید. همین طور که آهنگ پیش می رود گوناگونی سینت ها و افکت های Sci-Fi طورِ آن، شما را بیشتر به خود جذب می کند.
”Leitmotiv” از افتتاحیه پر شور آلبوم جدا نیست و با همان روحیه ساخته شده است با این تفاوت که محوریت اصلی کار بر عهده نت های پیانو است و همه چیز از جمله بیت دیترویتی بزن و بکوب اش در سایه آن قرار دارد. وجه الکترو-جز “Leitmotiv” شامل حال “Analogische Memories” و “Glass Jelly” هم می شود و بار دیگر مهارت آرتیست در هدایت سینت ها و مادیولیتور ها را یادآوری می کند. ترکیب حرفه ای پرکاشنز در این قطعات از نکات مهم آن هاست که به موسیقی تمام الکترونیک، روح تازه ای می بخشد. شاید همین نمونه ها کافی است تا موضع Dauwd را به عنوان یکی از چهره های جدید در صحنه موسیقی الکترونیک مشخص کند. او قصد دارد تا آثارش هم اندامتان را به حرکت وادارد و هم در خلوت شما با ذهنتان اجیر شود.
قطعه “Murmure” تجربه ای خاص و غریب است. نه کاری به فرم کلی آلبوم دارد و نه حتی شبیه به آثار مشابه اش است. پنج دقیقه است اما انگار نه شروع و نه تمام می شود. یک امبینت منحصر به فرد با بافت های صدایی متنوع و رنگارنگ که به موازات هم پیش می روند و یکدیگر را کامل می کنند. Dauwd با استفاده به اندازه از افکت ها و بیرون کشیدن هارمونی از دل ضرباهنگ نامتعارف و لایه های پرشمار موسیقی اش، زیرکانه مرز میان مینیمالیسم و ماکسیمالیسم را حفظ کرده و مخاطب را برای شنیدن آثار این چنین از او در آینده مشتاق و کنجکاو می کند.
0